Volle maan

Die grote ronde schijf aan de nachtelijke hemel, heeft me al heel wat vraagtekens bezorgd.
Elke keer als de maan weer in vol ornaat staat te schitteren, krijg ik het emotioneel wat lastiger.
Ik begin zonder aanleiding te huilen als ik alleen ben, ik ben bijzonder weemoedig, mijn gedachten beginnen een eigen leven te leiden waarbij ik me in een soort van trance bevind, enz.

In het begin lach je dat nog wat weg, maar als je het elke keer opnieuw meemaakt rond deze periode en je naaste mensen dat ook beginnen op te merken, dan is er toch echt wel iets aan de hand.
Anderzijds, zolang ik geen extra haargroei krijg op armen en andere ledematen, en niet begin te grollen en te huilen naar de maan zal het nog wel niet zo erg zijn, zeker?