zonder titel

Bij avondschemering
drapeert de weemoed zich
als een vallend laken
om je heen

met beide handen
trek je hem dichter
over de schouders

net of je
naakt bent zonder

verwarring
hult je hoofd
in nevelslierten

je hebt geen verweer
en weet dat je naar gewoonte
weer zal huilen naar de maan.




10 april 2006