Clouseau

Vorige week vrijdag zijn mijn vriendin, een vriendin van haar en ikzelf naar het Antwerpse sportpaleis getrokken voor één van de optredens van Clouseau.

De laatste keer dat ik die mannen op het podium bezig gezien had, was ik 16 jaar of zo, geloof ik. Dat was een optreden in een relatief klein zaaltje in Mechelen, ten tijde van hun tweede engelstalige CD: in every small town.
Koentje had toen nog lang haar en de "small towns" volstonden nog om het nodige aantal toeschouwers te verwerken. Tegenwoordig heb je daar ettelijke malen het Antwerpse sportpaleis voor nodig om voldoende belangstellenden de optredens te laten volgen.

Verder is er weinig veranderd. Koen Wauters gebruikt nog steeds dezelfde trucjes om het publiek naar zijn hand te zetten, de muziek klinkt nog steeds als Clouseau, en de vrouwelijke hormonen beleven weer eens een hoogdag.
Wat me hierbij opviel was dat niet zozeer de tienermeisjes, maar wel de dames in hun "midlifecrisis" het hevigst stonden. Net een roedel uitgelaten honden, die blij zijn dat ze bevrijd worden van hun leiband en daar optimaal van profiteren.
Vrouwen beweren dat mannen kinderen blijven en dat klopt volgens mij ook wel, maar ik beweer dat vrouwen pubers blijven en ik weet niet wat van beide het ergste is.

Verder heb ik minstens zoveel van de randanimatie genoten dan van het concert zelf. Het podium stak bijzonder knap in elkaar en je komt ogen tekort om alle kleine dingen op te merken.
Het publiek zelf is ook goddelijk om te zien als je zelf wat afstand neemt van het hele gebeuren. Alles bij elkaar genomen was het een leuk, ontspannend avondje. Misschien niet het beste concert dat ik ooit heb meegemaakt, maar zeker ook niet het slechtste.