Eerder deze week kwam er bij mijn ouders thuis een brief binnen van de politie. Deze brief was aan mij gericht, maar aangezien ik niet zo vaak thuis ben heb ik 'm pas zaterdag kunnen lezen.
In de brief stond dat de politie de opdracht had van het gerecht om mij te ondervragen in het kader van een strafrechtelijk misdrijf. Ze vroegen om me zo snel mogelijk aan te melden.
Verder stond er niets gespecifieerd. Ik vroeg me af wat het kon zijn, maar kon niet meteen iets bedenken. Ik ben zaterdagvoormiddag meteen naar de politie gegaan en terwijl ik in de wachtzaal zat te wachten begon het in mijn hoofd al te malen. Die oude, houten bank waar ik op zat, was het eerste foltertuig. Achter die deur zat de commissaris op me te wachten, klaar om met een straffe spot in mijn ogen te schijnen en me tot op het bot uit te horen. Zou ik een advocaat moeten nemen en weigeren van iets te zeggen zonder juridische hulp? Wat zou ik trouwens te zien krijgen? Foto's van een lijk met de vraag of ik de desbetreffende persoon (of wat er van overbleef) kende?
Terwijl de beelden door mijn hoofd flitsten, merkte ik dat de hyperventilatie, waar ik lang geen last meer van gehad heb, weer kwam opzetten. Mijn handen werden ook helemaal klammig van het zweet.
Na een lange wachttijd werd ik dan binnengelaten. De commissaris was een vriendelijk man. Hij vond echter het dossier niet meteen. Na een lange speurtocht vond hij het dan toch ... bij de nieuwe rubriek 'dikke dossiers'. Nu begon ik toch lichtjes te panikeren.
'Het gaat over een geval van schriftvervalsing', meer wist hij me ook niet te vertellen omdat hij het dossier nog niet had doorgenomen. Bij mij begon er echter wel een lichtje te branden.
Bij mijn solliciatie, vorig jaar in mei, was er een mede-kandidaat die niet geslaagd was en die nadien alle examens gaan opvragen en inkijken is om te kijken waar het fout gelopen was.
Hij vermoedde fraude. Dit hele dossier zat vol met paranoïde bedenkingen, gedachtensprongen en complottheorieën. Om een lang verhaal kort te maken: ik had mijn naam tijdens het examen in drukletters geschreven op het identificatiebriefje, en het examen zelf in mijn gewoon handschrift. En omdat hij dat niet kon vergelijken, dacht hij dat ik mijn examen verwisseld had met dat van iemand anders en dat er dus fraude op grote schaal gebeurd was, waar ook de externe juryleden bij betrokken waren.
Ik moest dus een schriftproef ondergaan om aan te tonen dat het wel degelijk mijn handschrift was, waarmee zowel het examen als de identificatiefiche ingevuld zijn.
Ik heb die test met veel plezier gedaan, ik weet immers zeker dat ik het spel eerlijk gespeeld heb. Andere argumenten die hij aanhaalde kon ik ook eenvoudig weerleggen, door het dossier in te lezen en het juryverslag te bekijken. Op 9 à 10 puntjes uit het juryverslag haalde hij er 1 aan waarin hij goed scoorde. Hij vond het dan verdacht dat hij niet geslaagd was, maar vergeet wel dat hij op de andere 8 of 9 punten veel minder scoorde. Ik ben benieuwd hoe dit verder gaat aflopen. Die kerel is al sinds mei vorig jaar bezig met dit aan te vechten, klaagt dat hij inkomensverlies lijdt en zijn vertrouwen in de overheid kwijt is, waardoor hij niet meer kan solliciteren. Als hij al zijn energie in nieuwe sollicitaties gestoken had, dan was hij nu al lang aan het werk.
Sommige mensen ... *zucht*
